Felicitaties voor Paul, Cor, René, Peter M., Lei, Hans, Robin en Peter V. voor het voltooien van La Marmotte 2016!
Hieronder een verslag van Peter V.:
Marmotte 2016 – verslag van de A+
Eind 2015 tijdens de koffie, op een zondag ochtend, daar begon het ergens. Paul, waarschijnlijk zijn slaap nog niet uit, kwam met het lumineuze plan om met de A+ de Marmotte 2016 te gaan fietsen. Hans en ik hadden geen flauw idee waar Paul het over had. Het bleek een fietstocht te zijn, maar een Marmotte, een klein lief soort hamstertje, dat kan toch geen zware tocht zijn. Al snel hadden Arno- Lei- Robin- Peter M – Hans- Cor en uiteraard Paul als initiator aangegeven mee te gaan, dus ik kon niet achter blijven. Helaas had Luuk rond die tijd tentamens en kon helaas niet mee en Wil, tja……….die heeft zijn vakantie aan de Marmotte aangepast en een paar weken eerder gepland, zodat hij zeker niet mee kon.
Thuis gekomen ben ik toch maar eens op Google gaan kijken wat die Marmotte nou eigenlijk precies was………….174 km ennnne 5.274 hoogtemeters, lees ik het echt goed, 5.274 hoogtemeters, dan moet een fout zijn op deze site. Even verder zoeken, ik kom op de officiële site, hier staat hetzelfde, dit kan toch niet waar zijn, even Hans bellen, daarna A+ groep appen, was het een grap. Nee, het blijkt serieus te zijn, we gaan hem echt met zijn allen rijden.
Dan ergens in februari 2016 aan het einde van het MTB seizoen……Cor heeft met zijn MTB een heuveltje of iets dergelijks over het hoofd gezien en heeft een lelijke val gemaakt. Maar liefst 4 (kunnen er ook een paar meer zijn geweest) ribben gebroken; onze kopman in de kreukels, hoe moet dit verder, het seizoen is nog niet eens begonnen. Na een weekje zijn we met zijn allen op ziekenbezoek geweest. Cor had al weer op de rollenbank gezeten, wat is het toch een bikkel. Cor, rustig als altijd “kömt good”.
De eerste trainingen op de wielrenfiets begonnen ergens in maart 2016, regenachtig weer, koud, wind, lekker begin van het seizoen, wat willen we nog meer. Het valt weer tegen de eerste ritten, ondanks dat we toch het hele seizoen op de MTB hebben gezeten waren de meeste niet vooruit te branden. Na een paar weken begint langzaam bij iedereen het gevoel te komen dat we weer wat hoogtemeters aan kunnen. We maken een paar langere tochten waaronder de Bloesemtocht in België……. 800 hoogtemeters en dan al naar de kl…, nog niet echt een idee wat we moeten gaan doen in Frankrijk.
En dan, ja hoor, nummer 2 met pech, Arno krijgt te horen dat hij vele weken eruit ligt. We hebben nog de hoop dat het goed komt.
Begin mei gaan we voor het eerst naar de Eifel met een select groepje, 150 kilometer en 3.100 hoogtemeters. Het gevoel is al beter, maar de klimmetjes zijn maximaal 6-7 kilometer, dus je weet eigenlijk nog steeds niet wat ons te wachten staat. Twee weken later gaan we nogmaals naar de Eifel met bijna de complete A+, aangevuld met 4 man van de A en 2 gasten, Roel en Jip, in totaal met 13 man. We moeten er langzaam klaar voor zijn, ik vraag me af of dit überhaupt ooit kan maar het is nog maar een paar weken. Roel besluit ook een paar dagen mee te gaan naar Frankrijk. Helaas Arno heeft nog geen groen licht gekregen waardoor hij besluit niet mee te gaan. Heel spijtig, zeker omdat hij veel getraind had voor deze tocht.
Na nog een aantal trainingsritten, waaronder een geweldig mooie rit om Venlo heen en nog een mooie rit door Zuid-Limburg is het dan zover. Op zaterdag 26 juni vertrekken de eerste 2 van onze groep van in totaal 8 man; Paul en Roel gaan de omgeving alvast verkennen. Op zondag rijden Paul en Roel Col du Télégraphe en de Col du Galibier op. Roel is niet bang in slaap te vallen onderweg, snap eigenlijk niet waarom…….kan toch niets met Paul te maken hebben, die is normaal heel rustig.
Op maandag 28 juni vertrekken ook Lei, Cor en “even serieus” ook Peter M naar Frankrijk. Paul en Roel gaan die dag Les deux Alpes en Col du Oz op. Op Col dus Oz ligt ons huisje. Cor heeft het steeds over de oprit naar ons huisje……..ruim 600 hoogtemeters, het is maar wat je een oprit noemt…….
Dinsdag 29 juni vertrekken de laatste 3, Hans, Robin en ik zelf. Hans moet nog wel even wat reparaties aan zijn schip uitvoeren en Robin moet nog de laatste broodjes bakken. Om 11.45 vertrekken we, maar niet voordat er nog een 2 tal dozen van Paul in de auto worden getakeld: 80 krentenbollen, bruine broden, broodjes, wafels en natuurlijk niet te vergeten een tig Pauls mikskes. Kan de bandenspanning van de auto dit wel aan ?
Ondertussen in Frankrijk rijden de jongens de Col du Glandon, Col de la Croix-de-Fer en onze oprit, Col Du Oz, op. Om 20.45 uur arriveren de laatsten in Bourg d’Oisans. Cor wacht ons al op bij het restaurant en we worden met applaus verwelkomd. De oprit naar ons huisje, stelt volgens Cor niets voor, dat is iets om uit te rijden.
Woensdag om 4.30 uur in de ochtend, ping ping ping, de groepsapp, Paul is wakker. Is vast de tafel al aan het dekken. Even kijken, met Paul even bijgekletst en toch maar een uurtje terug gekropen. Om 7.30 uur zitten we met zijn allen aan het ontbijt. Fietsen worden door Cor aan de laatste inspectie onderworpen, hier en daar met een paar gefronste wenkbrauwen. Om 10.00 uur rijden we “de oprit” af. Hans is uiteraard als eerste beneden, hij was vergeten de remkabels vast te maken. We rijden op ons gemak richting Alpe d’Huez, de eerste uitdaging van de dag. Paul en Paul Heijkers uit Ell (bekende van een aantal) rijden al snel weg van de groep, gevolgd door Cor en Robin. Lei, Peter M, Hans en ik blijven lang bij elkaar. Boven op de top wordt iedereen met applaus verwelkomd. Ik moet zeggen dat dat wel een energie-boost geeft, helaas is deze wel van korte duur. We rijden aan de andere kant de Col du Sarenne af, een gevaarlijke afdaling, onderweg komen we de eerste waarschuwing tegen, een ambulance die met zwaailicht langs komt rijden. De uitzichten waren geweldig, er worden dan ook vele foto-stops gemaakt. Onder aan de Col du Sarenne rijden we nog een flinke berg om hoog (naam vergeten), maar met 37 graden valt dit tegen. Naar weer een afdaling komen we uit in bocht 16 van Alpe d’Huez. Peter M spot een leuk barretje (of leuke serveerster) en we besluiten hier wat te eten en drinken. Daarna de afdaling en terug richting onze eigen oprit, deze blijkt achteraf de zwaarste te zijn. We komen, op Cor na, allemaal naar de kloten boven aan. Na een lekkere douche komen de eerste praatjes al weer terug, alhoewel, begin zelf aardig te twijfelen of dit haalbaar is, maar we zien wel.
Dan komt Cor er achter dat hij zijn telefoon kwijt is, laten liggen bij bocht 16, bij dat leuke serveerstertje, ja ja, bijna 60 maar hij voelt zich nog een jonge hond.
Op donderdag zwaaien we eerst Roel uit, die weer naar huis moet. Deze dag besluiten we het rustig aan te doen, fietsen achter op de auto en naar beneden. We rijden daar een vlakke rit van circa 50 kilometer en verder rust. Alhoewel……….maar dat zal ik jullie besparen.
De vrijdag is een rustdag gepland. In de ochtend gaan er nog een aantal onder begeleiding van Peter M naar een of ander museum, blijkbaar heeft Peter M ook een serieuze kant. Na de pannenkoeken gaan we om 13.00 uur met de auto naar de top van de Alpe d’Huez om onze nummers op te halen en uiteraard bij bocht 16 nog een kopje koffie te drinken. Daarna pasta buffet (we moesten van Paul en Cor koolhydraten stapelen) en terug naar ons huisje op “de oprit”. Samen daarna nog België- Wales gekeken en naar bed.
Zaterdag 2 juli, om 5.00 uur gaat de wekker (Paul) af, we moesten eruit. Ontbijten, spullen pakken en om 6.00 vertrekken naar de start. Cor mocht bij de groep van 7.10 uur vertrekken, de rest bij de groep van 7.50 uur. Eindelijk vertrek, geweldig mooi om mee te maken, ruim 8.000 fietsers die vertrekken. Paul was er al snel vandoor (hij wilde Cor inhalen). De rest bleef tot onderaan Col du Glandon bij elkaar. Je komt in deze klim van ruim 20 kilometer al direct mensen tegen die al na 2 kilometer aan het lopen zijn, hoezo onderschatting. Maar ook wielrenners die deze tocht denken te halen in gewone gymschoenen, nee klompen hebben we niet gezien. Bovenop de klim zijn we Hans ook kwijt, de rest is nog bij elkaar. Op de top is het een redelijke chaos, we besluiten snel een reepje naar binnen te werken en door te fietsen. De afdaling is lang en heeft redelijk gevaarlijke bochten, dus het is oppassen geblazen.
De tweede klim van de dag betreft de Col du Télégraphe, een klim van circa 12 kilometer met geweldig mooie plaatjes. We zitten nog steeds met zijn vieren bij elkaar. Na een korte afdaling krijgen we de volgende klim van maar liefst 19 kilometer, Col du Galibier. Het eerste deel is voor iedereen goed te doen, maar daarna begint het pas echt. Het wordt steeds kouder en het begint behoorlijk te regenen, ik moet afhaken bij het tempo van Peter M, Lei en Robin. Naar de top toe begint het te waaien en ook steeds harder te regenen, de temperatuur zakt naar 4 tot 5 graden en op de top rijdt iedereen door de eeuwige sneeuw. Je ziet veel wielrenners die het door de weersomstandigheden heel moeilijk hebben. Ook heb ik een aantal ambulances gezien die waarschijnlijk onderkoelde wielrenners in hebben geladen, maar ook wielrenners die huilend en kotsend langs de weg stonden of aan het lopen waren. Waar waren we mee bezig. Op de top krijg ik een pannenkoek bij onze eigen bevoorradingspost; Da Vinci kon hier op dat moment niet tegen op.
Achteraf horen we dat Paul en Cor (die pas regen in de afdaling hebben gekregen) al een ambulance voor ons wilde regelen. Wij zouden het volgens Paul en Cor wel opgeven.
In de afdaling die volgde zag je nog vele wielrenners die in groepjes onder folie langs de weg zaten om zich warm te houden. Zelf heb ik het ook enorm koud gehad en heb even aan opgeven gedacht, maar het idee dat ik dan wel eens de enige opgever zou kunnen zijn heeft me doen besluiten door te rijden. Het regende nog steeds en hierdoor was het afdalen geen pretje, gelukkig liep de temperatuur langzaam weer op en hield het op met regenen, waardoor het tweede deel van de afdaling geweldig was. Brede wegen, dus op maximale snelheid naar beneden.
De laatste col van de dag was de beroemde Alpe d’Huez een klim van 14 kilometer. De sfeer op deze berg is geweldig, in bijna iedere bocht stonden er wel mensen je aan te moedigen. Na 7.59 uur was Paul van ons het eerste boven en haalde goud. Cor volgde op 15 minuten en behaalde eveneens goud. Peter M en Lei, ze waren niet van elkaar los te krijgen, kwamen na 10 uur binnen en haalden zilver. Als 5e kwam Robin binnen, door een lekke band onderweg iets na onze tweeling en haalde brons. De Alpe d’Huez was voor mijzelf een behoorlijke opgave, door de weersomstandigheden eerder die dag was ik behoorlijk gebroken. Het was gewoon aftellen van de bochten en 3 keer kort pauzeren in een bocht onderweg, uiteraard ook bij bocht 16. Gelukkig was ik lang niet de enige die het moeilijk had. Hans blijkt onderweg 2 lekke banden te hebben gehad en heeft op de Alpe d´Huez een flinke inhaalslag gemaakt.
Uiteindelijk finishen Hans en ik na 11 uur en halen net als Robin brons. Met zijn allen zijn we vervolgens de Alpe d´Huez afgedaald en zijn na een lekkere douche onze ´overwinning´ gaan vieren.
Mooi was dat iedereen zich deze dag even winnaar van de Tour de France waande. Met zijn allen de finish halen was vooraf onze doelstelling en dat dit ook nog gelukt is…….ik had dit zeker niet verwacht.
De plannen voor volgend jaar worden alweer gemaakt, maar of dit weer de Marmotte wordt……….
Ik wil iedereen bedanken voor de geweldige week in Frankrijk.
Namens de A+
Peter Vilters