Felicitaties voor Arno, Paul, Cor, Peter M., Luuk, Robin en Peter V. voor het voltooien van La Marmotte 2017!
Hieronder een verslag van Peter V.:
Na de Marmotte 2016 had ik eigenlijk aangegeven dit nooit meer te doen, maar tijd wist blijkbaar je geheugen. In november 2016 werd toch weer afgesproken dat we de Marmotte zouden rijden.
Helaas moesten Lei en Jan door lichamelijke ongemakken af haken. Wel wil ik even vermelden dat Jan al weer mee fietst met de groep en dat het met Lei ook weer de goede kant op gaat.
Uiteraard gaan we er van uit dat ook Lei in 2018 weer van de partij is.
Na flink wat trainingsuren zijn we uiteindelijk met 7 man naar Frankrijk gegaan, Cor (de nestor van de groep), Paul, Peter M, Luuk M, Arno, Robin en ik zelf.
Op donderdag ochtend zijn Paul, Robin en ik zelf vetrokken, de rest van de groep was toen al in Frankrijk en hadden de afgelopen dagen al wat beklimmingen achter de rug.
Onderweg naar Frankrijk hebben we de halve top 2000 meegezongen en al wat contacten gehad met onze mannen in Frankrijk, het regende daar al de hele ochtend. Toch was ons plan om die middag nog de Alpe d’Huez te beklimmen. Eenmaal aangekomen op onze eindbestemming, Col du Oz, was het weer ook al opgeklaard. Paul was niet te houden……..dat werd dus spullen uitladen en direct de fiets op.
Na de afdaling van Col du Oz gingen we richting Alpe d’Huez. Ik had mij voorgenomen om rustig aan te doen en gelukkig waren er meer die er zo over dachten. Bijna boven begon het weer behoorlijk te regenen en werd er besloten bij bocht 5 af te slaan naar het dal richting Col du Oz. Door de regen werd er rustig gedaald.
Eenmaal op Col du Oz kwam het zonnetje weer door en werd er onderling toch nog een wedstrijd van gemaakt. Uiteraard kwam Luuk als eerste boven gevolgd door Paul en Cor. Peter Muggleton was, in tegenstelling tot normaal, de verstandigste van de groep en deed het rustig aan. Robin en ik zelf zaten aan het einde van de 7 kilometer lange klim vrij dicht achter Arno, maar helaas liet Arno het niet toe dat we hem voorbij gingen.
Thijs Zonneveld heeft in een NOS-uitzending tijdens de Tour gezegd: “beuken, harken, slingeren, duwen trekken, blijven gaan als je benen janken en je longblaasjes knappen. Dat is mollemalen.”
Volgens mij moet hij ook eens naar Arno komen kijken, dit nieuwe werkwoord bestond volgens mij al toen Mollema nog niet geboren was. Het werkwoord mollemalen komt oorspronkelijk uit Merum.
Op vrijdag hebben we rustig aan gedaan, beentjes een beetje losrijden en geen gekke dingen.
Op zaterdag zijn we Alpe d’Huez met de auto opgereden en hebben we onze startnummers opgehaald. Wel heft Peter M. die middag nog zijn hele fiets uit elkaar gehaald, blijkbaar waren ketting en tandwielen versleten en ja dan moeten er nieuwe op. Wel kon er niet echt meer getest worden of alles wel goed zat. In de avond hebben we onze koolhydraten nog wat gestapeld met een pasta buffet en eenmaal terug op Col du Oz ging iedereen op tijd onder zeil.
Zondag ochtend, tegen 5.30 uur liep de eerste wekker al af, we moesten op tijd op de start plaats zijn, dus dat betekende dat we rond 6.15 uur uiterlijk moesten aanrijden.
Om 7.00 uur mochten Paul en Cor vertrekken, de vraag of ze samen zouden rijden was al na 1 kilometer niet meer aan de orde, Paul had een tijd van 7,5 uur in gedachte en daar hoorde een snelle start bij.
Om 7.30 uur vertrokken Robin, Peter M en ik zelf en om 7.50 uur vertrokken Arno en Luuk.
Zelf had ik in gedachte om de Glandon samen met Peter M. en Robin te fietsen, maar helaas, Peter M. was een paar weken voor de Marmotte in het Italiaanse Pamplona bij Fuentes op bezoek geweest en had wat bloedzakken laten bijzetten. Peter M vertrok werkelijk als een speer.
Robin twijfelde even, maar ook hij reed bij me weg.
Mijn eerste gedachte, niet meegaan, ik moet nog 180 kilometer. Helaas betekende dit wel dat ik de heren pas aan de finish weer heb terug gezien.
De Col du Glandon, een 25,6 kilometer lange klim met een hoogte verschil van 1.189 meter liep redelijk makkelijk. Onderweg werd ik wel nog ingehaald door Luuk en vlak voor de top door Arno.
In de geneutraliseerde lange afdaling had ik nog gehoopt iemand van de Lekke Tube bij te halen, maar helaas. Dus dan maar gelijk door. Gelukkig kwam ik in een mooie groep terecht, waardoor ik mooi uit de wind kon blijven.
De volgende uitdaging was de Col du Télégraphe, een 11,4 kilometer lange klim, deze overbrugt een gemiddeld stijgingspercentage van 7,3% en een hoogte verschil van 830 meter.
Tot vlak voor de top ging het vrij goed, 100 meter voor de pauze plaats zag ik nog een glimp van Arno. Maar het begon mij helaas even te draaien, ondanks mijn voornemen om niet te pauzeren heb ik hier toch een half uurtje gezeten. Na een halve fles cola en in de wetenschap dat ik geen keuze had ben ik met frisse tegen zin aan de korte afdaling van de Col du Télégraphe begonnen.
En daar was hij weer, de Galibier, mijn nachtmerrie van 2016, een 18 kilometer met een gemiddelde stijging van iets meer dan 7%.
Vorig jaar heeft deze me helemaal leeg getrokken en ik zag er weer behoorlijk tegen op. Vooraf had ik gezegd, als ik over de Galibier heen kom dan haal ik ook de top de d’Huez.
Het was weer stoempen, wat een berg. De eerste kilometers lijken nog makkelijk en het stijgingspercentage is hier nog wel te doen. Maar na een kilometer of 9 beginnen de eerste haarspeltbochten en wordt het stijgingspercentage nog wat naar boven bijgesteld.
Vlak voor de top zie ik het restaurantje, ja ik was er, of………..shit we mogen dit jaar niet door de tunnel, we moeten over de echte top. Nog een kilometer of 2 extra buffelen…….en ja dan is de top er toch echt.
Een kilometer of 2 na de top staat onze bevoorrading waar ik dankbaar een blikje cola en een pannenkoek naar binnen werk. Nu komt het leukste deel van de tocht, een superlange afdaling.
In mijn gedachte ben ik al aan de finish, ik moest “alleen” nog maar de Alpe d’Huez op.
De Alpe d’Huez, deze “Nederlandse” berg is 13,8 kilometer lang en heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9%. Totaal 21 bochten, waarvan de eerste bochten het steilste zijn.
Bij bocht 16 even gestopt om wat eten naar binnen te werken, fietsend lukte dat niet meer.
Daarna redelijk naar boven gereden tot aan bocht 2. Daar staat een groep die iedereen aan moedigt waardoor het tempo weer wat omhoog gaat. De finish is in zicht en ik zie onze hele groep staan.
Mooi, voor het tweede jaar achter elkaar hebben we het met zij allen gehaald.
Paul, Cor en Luuk goud (Luuk zelfs in 7.00 uur).
Robin, Arno en Peter M. Zilver.
Ik zelf brons, maar het voelde wel aan als brons met een gouden randje.
Bij de BBQ worden de plannen voor 2018 al weer gesmeed, Mallorca en dan mogen de dames ook mee.
Peter Vilters namens de A-groep
