Op 19 juni j.l. vertrokken wij ( Chris Ruyters, Marc Maessen, René Kierkels, Arnold Leenen, Huub van Lankvelt en ik ) al vroeg in de ochtend richting de Pfalz, meer speciaal naar Gleiszellen, een piepklein plaatsje aan de Weinstrasse. Wij logeerden, evenals een aantal jaren geleden, in Hotel Zum Lam, een familiehotel met een gemütliche sfeer en een gutbürgerliche Küchen.
Daar aangekomen, rond het middaguur, werden wij door de hotelier naar onze kamers begeleid. Marc en ik hadden een kamer, zo groot als een appartement : een entree met een bagageruimte, vervolgens een hal met een toilet en een inloopkast, daarachter de badkamer compleet met douche, ligbad, wastafels, sauna, etc. rechts van de hal de slaapkamer, met zitgedeelte, tv hoek, bureau en een groot bed. Na ons geïnstalleerd te hebben, hesen wij ons in onze clubtenues en werden de stalen ( c.q. carbon ) rossen in gereedheid gebracht voor de eerste rit ( een zgn. opwarmrondje van ca. 85 km. )
Al meteen buiten het dorp ging de weg omhoog en omlaag en opnieuw omhoog en omlaag etc. etc. Binnen de kortste keren waren de kaarten geschud, v.w.b. het berg op fietsen : Arnold en ik hadden al spoedig het nakijken op de andere coureurs. Leeftijd, gewicht en het ontbreken van de juiste klimgenen, zouden ons de rest van de tochten parten spelen. De snelle mannen waren wel zo sportief ons zo nu en dan op te wachten, zodat we samen weer verder konden. We reden door dorpjes en stadjes langs de Weinstrasse, waar het bijna overal feest was vanwege Sacramentsdag: er waren braderieën, markten, kermissen en ( uiteraard ) processies. Bovendien was het lekker weer.
Na een kilometer of 35 rees de eerste echte berg op, de Kalmit, zowat de hoogste en steilste berg van de Pfalz. ( ik schat zeker 7 a 8 % en dat ruim zeven kilometer lang.) De eerste kilometer, nog in het stadje, kon ik met veel pijn en moeite nog aanpikken bij onze vier berggeiten, maar eenmaal buiten het dorp moest ik meteen lossen. Na een tijdje waren zowat alle geluiden ( stad, verkeer etc. ) verstomd, met uitzondering van het fluiten van de vogels en het zacht ratelende getik van de ketting over de tandwielen van de kleinste versnelling ( 34 x 30 ) ( hieraan zie je dat ik geen klimmer ben !! ) Sodeknetter, wat een col ; die had ik even niet zien aankomen.
Eenmaal boven ( Arnold zat vlak achter mij ) bleken de andere vier alweer topfit te zijn, omdat ze minutenlang op ons hadden moeten wachten en dus helemaal uitgerust waren. De gedachte dat we het zwaarste gedeelte van de tocht nu wel gehad hadden, bleek een behoorlijke misvatting te zijn. Na een lange afdaling kwam er weer een col, net zo zwaar als de Kalmit, en daarna kwamen er nog twee van die bulten.
Langzaam begon ik mijn benen behoorlijk te voelen en de schrik sloeg me om het hart bij de gedachte dat we vrijdag en zaterdag nog twee tochten hadden, die zowel qua afstand ( resp. 125 en 135 km ) als hoogtemeters nog iets zwaarder zouden zijn. Maar opeens waren we in Klingenmünster en dus nog maar twee km te gaan tot thuis ( maar wel flink berg op !! ) Het bier, de cola en de Radler op het sfeervolle terras van het hotel smaakte ons prima. Na een verkwikkende douche werden wij om 19.00 op het buitenterras verwacht voor het diner, waar op diverse TV schermen naar het voetballen gekeken kon worden ( Colombia-Elfenbeinküste op dat moment. ) En opeens was zij daar : een zwartharige schone, in een groen dirndl jurkje met tot zeker 8 bar opgepompte borsten, ( niet alleen groot, maar ook voor een groot gedeelte bloot ), die als magneten de aandacht trokken van alle mannen op het terras. Er was niemand die nog naar het voetballen keek. Nog even dit v.w.b. het fietsen : ik klokte een gemiddelde van 21 km/h en 1600 hoogtemeters.
Vrijdag 20 juni.
Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt, vertrokken we om 09.00 uur voor een tocht van ca. 125 km. door de Pfalz en de Elzas ( Frankrijk ). In eerste instantie richting Bergzabern. En weer ging het meteen berg op en berg af. Na een kilometer of 15 passeerden wij de Frans-Duitse grens, op weg naar de eerste echte ( Franse) cols. Maar de gevreesde Franse cols bleken toch iets minder steil ( maar wel lang ) , en dus iets makkelijker te fietsen dan de Kalmit. Dat stelde mij enigszins gerust. De col de Pigeonnier en de Gimbelhof waren goed te doen. Maar wie weet wat er nog zou komen.
Op de Gimbelhof ( pauze ) lieten wij ons de cola en de soep met worst en brood goed smaken.
Na onze dorst gelest en de honger gestild te hebben, togen we verder over de ( goed berijdbare ) Franse wegen. Te beginnen met een super mooie afdaling van bijna 7,5 km. Gelukkig waren er hierna hele stukken vlak, zodat we geruime tijd met de complete groep konden doorfietsen. Voordat we terug naar Duitsland afdraaiden, kregen we nog eerst een grind-en steenpad van ca. 2 km. voorgeschoteld, dat in Parijs -Roubaix niet zou misstaan. Maar gelukkig reed niemand lek ! ( Trouwens we noteerden over die drie dagen 0 , ja nul, lekke banden !!! ) Na nog een eind gefietst te hebben gingen we op zoek naar een café of een terras om nog even te pauzeren. Maar alle café’s en terrassen waren gesloten. Na ampel beraad werd toen maar besloten om terug te bollen naar het hotel. Daar aangekomen gingen we meteen aan het bier en de Flammkuchen ; wellicht niet de meest voor de hand liggende combinatie, maar wel erg lekker !!
Mijn gemiddelde : 23 km/h . Aantal hoogtemeters : 1650 ; maar het voelde beter dan de eerste dag. Ook bij Huub brak een glimlach door, want hij had eindelijk verbinding met internet. Als workaholic was hij behoorlijk onthand ( en had er zelfs een slapeloze nacht door gehad ) omdat hij zijn mails niet had kunnen lezen ( inmiddels opgelopen tot 158 of daaromtrent. ) Aardige bijkomstigheid : in ons hotel logeerde ook een Duitse groep fietsers ( 14 mannen en 2 vrouwen ) , die daar ook drie dagen rondreed en die qua afstand en hoogtemeters ongeveer hetzelfde programma als wij hadden. ( maar volgens mij schepten ze hier behoorlijk over op !! ) Tijdens het avondeten uiteraard weer naar het voetballen gekeken ( Zwitserland- Frankrijk was best wel vermakelijk ). De dame met de groene jurk hebben we helaas niet meer gezien. Na te hebben uitgebuikt besloten we ons te storten in een locaal culinair en cultureel evenement: Kirchberg in Flammen geheten.
De Muskateller Winzer ( wijnboeren ) hielden in de hoog boven het dorp gelegen wijnvelden een drank- en eetfestijn, ter promotie van hun voortreffelijke producten. De route er naar toe was gemarkeerd met fakkels en brandende boomstammetjes, wat het geheel een feërieke uitstraling gaf. Het uitzicht richting het dal was trouwens dat van een “vue poste cartale” om het maar eens mooi op zijn Frans te zeggen.
De wijn was er trouwens niet goedkoop ( maar dit geheel terzijde. )
Zaterdag 21 juni.
Vandaag stond de koninginnenrit op het programma : maar liefst 135 km door het Pfalzer land. Met uiteraard weer een aantal fikse beklimmingen en lange afdalingen. Verste punt op de route was Johanniskreuz ( ten zuiden van Kaiserslautern zeg maar ) , een toeristische attractie, waar je als fietser absoluut geweest moest zijn. Maar eerst ging het via Bad Bergzabern en Dahn richting Pirmasens.
Na 65 km besloten we een pauze in te lassen bij een wegrestaurant. De soep en de cola smaakte weer prima.
En toen op naar Johanniskreuz. Maar eerst wachtte ons nog de Heltersberg ( genoemd naar de gelijknamige plaats ). Ook niet misselijk, maar toch redelijk te doen. Nu was het nog ca. 9 km naar Johanniskreuz.
Ik besloot brutaal om op kop te gaan rijden ( iets wat ik daarvoor niet of nauwelijks had gedaan ) alsof ik serieus mee wilde doen aan de tussensprint bij het Kreuz. Na 4 km nam Chris het van mij over en werd de koers hard gemaakt. Met een uiterste krachtinspanning kon ik volgen tot 500 meter voor de denkbeeldige streep. Daarna jaste iedereen mij zo hard voorbij zodat het net leek alsof ik stilstond. De toeristische attractie bleek niets meer en niet minder dan een grote parkeerplaats te zijn, waar motorrijders , fietsers en wandelaars even konden verpozen en zich tegoed konden doen aan de bij een kiosk verkrijgbare Kaffee und Kuchen, bier, fris of andere versnaperingen. Van Johannis , laat staan een Kreuz, was verder niets te zien.
Na de koffie ging het vervolgens via de kortste weg weer terug naar het hotel. Behalve wat klimmetjes kregen we nog 2 super afdalingen voor de wielen. Bij de laatste afdaling gingen we over een afstand van 6 km ruim 300 hoogtemeters naar beneden. Bij het hotel aangekomen bleken we iets meer dan 140 km te hebben afgelegd. Wat kan een biertje dan lekker zijn !! Mijn gemiddelde : 23 km/h. Aantal hoogtemeters : 1650 . Hoogste snelheid : 68 km/h. ’s-Avonds zat het terras helemaal vol met locals ( Duitsers ) die bij het hotel op grote tv schermen naar het voetballen kwamen kijken ( Duitsland-Ghana. ) O wat waren die gasten stil, toen Ghana met 2-1 voor stond. Gelukkig werd het nog 2-2.
Zondag 22 juni.
De laatste dag.
De dag van de terugreis ( per auto ).
Niets bijzonders te melden.
Het was een prachtige fietsvakantie; kort maar wel hevig.
Toch effe iets anders dan het wekelijkse rondje rond de kerk.
Hulde aan de organisatoren !!!
Volgend jaar ga ik weer mee.
Jan Ververs.
