Op donderdag 25 juni j.l. was het zover.
Om acht uur vertrokken wij ( Huub v. Lankvelt, Chris Ruyters, René Kierkels, Arnold Leenen en ondergenoemde ) richting Daun-Gemünden, alwaar wij rond 10.30 uur aankwamen bij Hotel Berghof. ( ons aanbevolen door Chris Ruyters, vanwege de rust en het goede eten en drinken )
Op het programma stond de driedaagse fietstocht in de Eifel.
Nou, dat heb ik geweten !! Loeizwaar was het , tenminste , zo heb ik het ervaren.
Vanaf kilometer 1 was het klimmen en dalen geblazen. Vooral klimmen – en laat ik daar nou absoluut niet goed in zijn !. Dus bij kilometer 2 dacht ik : ik ga NOOIT meer mee met dit soort tochten.
Unterwegs im Lande der Maare und Vulkane.
Weite Höhen, dichte Wälder, klare Bächer, duftende Wiesen und hübsche Dörfer – die Vulkaneifel präsentiert sich als schmucke Urlaubsregion, wie sie friedlicher nicht sein könte …. !!!!
Dat lezen we in de wervende folders, die de regionale VVV hier kwistig rondstrooit.
Maar de werkelijkheid is anders, tenminste als je hier 3 dagen lang gemiddeld 125 km. per dag rondfietst.
Na de koffie en het inchecken was het fietsen geblazen en vertrokken wij rond 12.15 u. voor ons eerste tochtje met als verste punt Mayen.
Vanaf Daun ging het richting Nerdlen, Kellberg, en via Dries en Baar naar Langenfeld.
Al meteen ging het op en af en al snel was duidelijk dat Arnold en ik de snelle jongens met de klimgenen in hun DNA, bergop op geen enkele manier konden bijhouden.
Die mannen hebben als het ware een 2 liter motor, terwijl wij rondrijden met een 1100 cc motortje.
Wij reden over brede en mooie ( goede ! ) wegen, met weinig verkeer en hoffelijke Duitse automobilisten. De meeste colletjes waren steil en kort, maar er zaten ook een paar langere “lopers” bij.
Vanaf Langenfeld ging het ca. 5 km naar beneden naar St. Johann ; een fantastisch mooie afdaling ( waar Arnold en ik uiteraard WEL konden bijhouden !! )
Ook hier de waarschuwingsborden, die je in de Eifel overal ziet, voor wat al te roekeloze motorrijders : RASEN ist OUT !!!! ; mijn maximum snelheid hier was 59 . ( niet echt doldriest toch ….. )
In Mayen ( pauzeplaats ) lieten we ons de koffie en de Apfelstrudel ( mit Sahne ) goed smaken.
Er volgden nog heel wat klimmetjes, voordat we om ca. 18.00 u weer de parkeerplaats van het hotel opdraaiden ( helemaal “aan de hëgk “ !! ).
Maar met een paar van die lekkere grote Bittburger was de vochtbalans in ieder geval snel weer op peil.
Samengevat : 105 km; 1762 hoogtemeters, gemiddeld 21,5 km/h.
De tweede dag stond de koninginnerit op het programma : Naar de Schwarzer Man ( in de buurt van Prüm ) met zelfs een stukje België ( tot vlakbij St. Vith !! )
Vanaf Daun ging het meteen flink en lang omhoog ( echt waar, kilometers lang ) richting Gerolstein.
Dat beloofde niet veel goeds ( want er stonden ruim 130 km op het programma. )
Toch bereikten we binnen redelijke tijd Gerolstein, en ging het meteen verder naar Stadtkyll . Een verademing, want dit stuk was nagenoeg vlak. Opgewekt stapten we hier van de fiets, nadat we een mooi terras hadden gevonden, waar we konden lunchen.
Fris en monter stapten we daarna weer op de fiets, maar we hadden nog geen 100 meter gereden of het ging alweer steil omhoog. 2 km. lang tenminste 11 % !! ( en het was “braggelen “ kan ik je vertellen ) . Je kuiten gaan bijten, je dijen gaan branden en je knieën dreigen te ontploffen !!
Na een hele tijd draaien en keren, bereikten we België ( waar de toestand van de wegen ineens een stuk slechter was ). Het zal er wel niets mee te maken hebben gehad, maar vanaf hier begon onze GARMIN kuren te vertonen.
Terug in Duitsland begon vanaf Bleialf de klim naar de Schwarzer Man, de hoogste “berg” van de verre omgeving aldaar ( 725 m. hoog. ) Na een aantal kilometers geleidelijk klimmen, kwamen we op een kruispunt, alwaar het nog 6 km naar de top was. Hier zou de klim pas echt beginnen , dachten we, maar dat bleek alleszins mee te vallen. Het was goed te doen, en voorbij de top ( met alleen een troosteloze Bierstübe en een grote parkeerplaats, naast een joekel van een zendmast.) ging het weer lekker geleidelijk naar beneden.
De afdaling was heerlijk en allen vonden het tijd voor een koffiestop en wel in Kleinlangenfeld.
Na de koffie en de cola en het gebak probeerden we de route weer op te pakken, maar onze GARMIN weigerde dienst. De jongeman van het restaurant wist de weg en stuurde ons het dorp uit, alwaar wij de zoveelste verrassing voor de wielen kregen : deze was echt 15 % en er leek geen einde aan te komen. Eindelijk boven, ging het meteen weer 15% naar beneden en zo reden we nog een tijdje verder, ons nu oriënterend op een klein routekaartje dat we hadden meegenomen.
Uiteindelijk zijn we via wat omwegen weer in Gerolstein beland, en vandaar ging het terug richting Daun.
Om 19.00 bereikten we het hotel, alwaar Pia ( onze favoriete blonde ober ) ons liefdevol opwachtte met weer een paar van die halve liters Bittburger. Man, wat is bier dan lekker !!!
Samengevat : 146 km; 2536 hoogtemeters ; gemiddeld 20,5 km/h.
Op dag drie stond de tocht naar de Moezel op het programma.
We waren Gemünden nog niet uit of we kregen al meteen een klim van 5 km voor de kiezen : op naar de vulkaanmeren ( de zgn. Maaren ) , hoog boven Daun : Dauner Maar, Schalkenmehren Maar etc.
Na een tijdje klimmen kon je als het ware de stilte horen : geen auto’s, geen verkeer, geen treinen, geen vliegtuigen, geen mensen, niets; o ja, alleen het zachte snorren van de ketting op de tandwielen; en o ja, een paar vogels, die hier harder fluiten dan bij ons ; ik meende veldleeuweriken, gierzwaluwen en andere flierefluiters te horen. Hoog boven mij cirkelden een paar roofvogels ( aasgieren… ???? ).
Het zweet gutste langs mijn gezicht en de druppels vielen op de binnenkant van mijn bril.
Mijn ademhaling werd zwaarder en de krachten vloeiden langzaam weg uit mijn benen.
Wat kan fietsen toch leuk zijn….
Via Gillenfeld en Immerath ging het nog hoger naar Lützerath. En hier kon ik een aankomende verzuring al weer goed voelen. Gelukkig volgde er toen een paar vlakke stukken met wat glooiingen en ( pffff. ) weer een hele lange, mooie afdaling ( is echt kikken !! ) naar Bad Bentrich, een plaats met een groot revalidatiecentrum en kuuroord voor orthopodiepatiënten.
De doorgaande weg ging hier via een tunnel, maar voor fietsers was deze weg verboden terrein; fietsers moesten via het stadje de bergkam over , en deze col was er echt een van de 1e categorie : 3,5 kilometer lang 13 % omhoog via een smal slingerweggetje door het bos; dit was pas echt afzien. Op een gegeven moment kreeg ik de trappers amper meer rond ( en ik heb een compact met als kleinste versnelling : 34 x 30 !! ) . Een triple is voor mietjes zeg ik altijd, maar hier had ik er toch graag eentje gehad.
Maar het ergste moest nog komen : 5 kilometer verderop volgde een afdaling ( ook door een bos ) en wel over een bar en bar slechte ,bochtige, donkere, natte weg, vol met bobbels, kuilen, gaten, groeven, hobbels en nog meer kuilen en gaten. Minstens 4 kilometer behoorlijk naar beneden, met constant beide handen aan de remmen. Als je hier 30 meter niet zou remmen, werd je onherroepelijk van de weg gekatapulteerd!!. Maar goed, iedereen kwam veilig en heel beneden.
Na nog een klein klimmetje ging het uiteindelijk naar beneden naar de oevers van de Moezel, waar we in Reil, meteen het eerste het beste restaurantje opzochten voor een pastamaaltijd.
Arnold en ik stelden voor om niet via de geplande route verder te rijden ( Garmin deed helemaal niets meer ) , maar gewoon een stuk langs de Moezel te fietsen, richting Traben Trarbach ( lekker vlak !! ) en via Kröv, Erden en Ürzig naar Wittlich. Bij Ürzig vergaapten we ons aan de bouw van een GIGANTISCHE nieuwe brug over de Moezel met pijlers van wel 100 meter hoog !! ( klaar in de loop van 2018 ! ) ( als je in de buurt komt, beslist even gaan kijken. )
In Wittlich gingen we op zoek ( en vonden we ook ) naar een fietspad dat loopt van Bernkastel-Kües, naar Daun, over het tracé van een voormalige spoorlijn. Heerlijk fietsen, 30 kilometer lang vals plat omhoog, met hier en daar een korte of langere tunnel ( langste was ca. 500 m ) , een viaduct, een voormalig stationnetje, een dorpje , een oude seinpaal, een stootblok etc.
En Daun kwam steeds dichterbij.
Toch maakten we vlak voor Daun een inschattingsfout, door een afkorting naar Gemünden te nemen : Na een korte afdaling kwamen we weer in Schalkenmehren uit, alwaar we nog een toetje kregen geserveerd : 1,5 km , 13 % omhoog ; sodeju, dat deed nog even flink pijn. Hierna gelukkig de laatste kilometers bergaf naar het hotel.
Ja, ja, en IK bereikte als EERSTE ons hotel met een ultieme sprint bergop , op het juiste moment ingezet ! ( met dank aan Huub, die helemaal stilviel door een schakelfout ) . Was ik de snelle jongens toch één keer te snel af !!.
Samengevat : 121,5 km. ; 2162 hoogtemeters ; gemiddeld 20,2 km/h.
Wil je de routes nogmaals bekijken : volg mij op STRAVA.
Opmerking : geen valpartijen, nog niet één lekke band, heerlijk weer , leuke groep, veel afgezien, evengoed veel gelachen, lekker eten en drinken, goed hotel , geweldige ervaring.
Volgend jaar ga ik gewoon WEER MEE !
Zondag: lekker uitgeslapen, lekker ontbeten, en toen naar huis.
Jan Ververs.